برفانک اخبار تغذیه و آشپزی سلامت سبک زندگی فناوری روش های برداشت و طرز تلقی از ناتوانی جنسی برای افراد گوناگون مختلف است. بنابراین برای درمانگران باید مشخص شود که بیمار از این کلمه و مفهوم چه برداشتی دارد. ما در مجله اینترنتی برفانک در مورد خصوصیات مشکل ناتوانی جنسی بیشتر توضیح خواهیم داد.
تعریف ناتوانی جنسی
ناتوانی جنسی عبارت است از عدم قدرت فرد در بدست آوردن نعوظ مناسب در الت جهت برقراری تماس جنسی با شریک غیرهمجنس می باشد.
گم گشتگی در زمان و مکان و نگرانی این افراد به دلیل موقعیت هایی است که میل جنسی کاهش يافته و اختلال در عمل انزال روری می دهد.
ممکن است بعضی بیماران با شکایت از ناتوانی جنسی به ما مراجعه کنند در حالی که شکایت بدلیل کم شدن تعداد دفعات ارتباط جنسی همراه با بالا رفتن سن می باشد.
این افراد ارتباط جنسی کاملی دارند و میل جنسی در آنها کاملا وجود دارد ولی دفعات امیزش نسبت به دوران جوانی کمتر شده است. اصولا این افراد از نظر فعالیت جنسی ناتوان قلمداد نمی شوند و با معاینه و مشاوره می توان منبع اضطراب را در آنها یافت و اقدام به رفع آن نمود.
خصوصیت از دست دادن میل جنسی، کم شدن اشتیاق برای امیزش می باشد و عموما بیمار از این حالت ناخوشایند خود اطلاع دارد و برای رفع ان به پزشک مراجعه می کند.
وقتی این حالات، عمیق تر بررسی می شود، اغلب حالت ریشه ای وارد و بدرجاتی به عوامل روانشناختی اتصال پیدا می کند. به طور مثال این حالت دیده می شود و یا ممکن است بدلیل تغییر در اندروژن ها باشد.
در بیماری که نعوظ کافی و رضایت بخش دارد(یعنی آلت به بزرگترین حجم، ضخامت و طول خود می رسد و بطوری که فرد احساس پری خاصی در پنیس می نماید و بسیار اماده فرو کردن الت در واژن است) و قادر نمی باشد که هنگام دخول، به انزال منی برسد و یا انزال دیررس رنج می برد، معمولا و بدون استثناء این حالت در تعارضات جنسی دیده می شود و احتیاج به روان درمانی یا رفتار درمانی دارد.
دلایل عضوی از دست دادن قدرت انزال شامل:
داروهای بلوک کننده آلفا آدرنرژیک، جراحی های شکمی، و آسیبهای عصبی می باشد.
بعضی از بیماران از دست دادن نعوظ رابه دلیل انزال زودرس می دانند و از آن شاکی هستند که البته این حالت با روان درمانی معالجه می شود و این مساله اساسا دلیل عضوی ندارد.
در صورتی که موارد فوق در انزال تأخیری دخیل نبود بایستی اختلالات در عملکرد نعوظ که به شرح زیر است شناسایی شود:
۱- ایا بیمار اساسا نعوظ ندارد یا در حفظ ان اشکال دارد و یا در هر دو مورد مشکل دارد؟
زمان لازم برای تغییر از حالت عادی تا نعوظ برای فرد حدوداً چقدر است؟
آیا بیمار حالت سختی (رژیدیتی) آلت تناسلی را با تکان های لگنی هنگام زور زدن برای دخول و رفت و برگشت آلت از دست می دهد؟
۲- باید حداکثر میزان سختی که بیمار قبل از ابتلاء به ناتوانی در آلت می توانسته داشته باشد ارزیابی کرد! (توسط دستگاه و سانت کردن آلت توسط خود بیمار).
۳- آیا موقعیت هایی وجود دارد که طی آن نعوظ طبیعی یا نزدیک به طبیعی وجود داشته باشد؟ (مثلا در طول استمناء یا تماس با فرد جدید و شریک تازه جنسی و یا در هنگام بیدار شدن و محتلم شدن).
۴- در طول زمانی که اختلال در عمل نعوظ وجود دارد، انزال و میل جنسی چه تغییراتی داشته است؟
با سئوالات فوق می توان ارزیابی اولیه ای از فعالیت جنسی مختل شده و عامل بیماری داشت.
بیماری ها یا ناتوانی های عروقی یک سیر تدریجی در کم شدن کار الت تناسلی ایجاد می کند. بطور مثال با گذشت ماه ها و یا سال ها، این افراد ابتدا به اختلال در ثبات نعوظ آلت توجه می کنند و سپس در تعداد و دفعات نعوظ و تدریجا مشکل پیشرفت کرده و ممکن است ناتوانی به معنی واقعی ایجاد کند.
که حتی در بهترین حالت، نعوظ او برای داشتن تماس جنسی خوب و لذت بخش کافی نمی باشد.
همچنین بیمارانی که ناتوانی جنسی با علت روانی دارند، ممکن است شروع ناگهانی آن را نیز گزارش دهند و بگویند که به سختی نعوظ ایجاد می گردد.
وقتی هر فردی به حالت نعوظ برسد، طبیعی یا نزدیک به طبیعی قلمداد می شود.
افراد مبتلا به ناتوانی جنسی روان زادی دچار کاهش میل جنسی می شوند. (البته بجز موارد بیماری های عروقی و یا آسیب اعصاب آلت و لگن).
کم شدن میل جنسی از خصوصیات ناتوانی جنسی بوده که علامت آن افت آندروژن و بالا رفتن میزان پرولاکتین خون است.
پدیده انزال در شرایط مختلف، متفاوت است. در مواردی که علت ناتوانی عروقی و مربوط به نارسایی سرخرگ هیپوگاستریک باشد، بیمار قادر به انزال است، حتی اگر نعوظ کامل در آلت رخ نداده باشد.
بنابراین انزال در موارد روان زاد، نرولوژیک (اعصاب) و ایندوژنی (هورمنی) متفاوت خواهد بود.
